Ýma sefur ekki, heldur er hún vakandi. Hún vakti alla nóttina og horfði á
sjálfa sig í speglinum. „Hvers vegna er nefið á mér svona stórt?“ hugsaði
Ýma með sér. „Það er svona eins og kartafla? Og af hverju er hárið á mér
svona ljótt? Það er eins og blaut ull! Æ, af hverju er ég ekki eins og allir
aðrir?“
5
